Queequeg wrote:

> Z jakiegoś nie do końca zrozumiałego dla mnie powodu zwolennicy money
> transferu często uważają swoją metodę za jedynie słuszną :)

Tako rzecze ekonomia, a już zwłaszcza stosunek jakości do ceny.

Poza tym nie uważam tej metody za jedynie słuszną, bo jest mi obojętne,
w jaki sposób inni robią swoje płytki. Interesuje mnie natomiast to, co
stoi za ich wyborami.

> Zdarzało się, że robiłem płytki metodą money transfer, ale wtedy, kiedy a)
> nie zależało mi na czasie, b) płytka była zbyt skomplikowana do zrobienia
> w domu, c) płytka była dla kogoś (np. mała produkcja). Większość płytek
> jednak robię dla siebie, pojedyncze egzemplarze / prototypy, i wolę
> poświęcić te kilkadziesiąt minut i zrobić płytkę w domu, niż zamawiać.

OK, ale *dlaczego*? Pieniędzy wielkich nie oszczędzasz, produkt wynikowy
masz znacznie gorszy, więc poza tymi faktami muszą istnieć inne powody.
Czas zrozumiem, satysfakcję zrozumiem, coś jeszcze pominąłem?

> Wszystkie metody mają swoje zalety i wady, grunt to wybrać najbardziej
> optymalną do danego zastosowania. Nie zawsze profesjonalna jakość jest
> priorytetem.

Z tym się zgodzę, ale:

a) od stosunkowo długiego czasu "prawdziwe", finalne płytki robię
wyłącznie na czterech warstwach.

b) w jednym prototypie musiałem na szybko zmodyfikować koncepcję
i płyteczkę jednostronną 1x1,5cm dla 4. elementów machnąłem na
żelazku.

Teraz uwagę zaprzątają mi płytki o dużej gęstości energii, co
może oznaczać konieczność do ręcznego trawienia prototypów. Z tym,
że ja trawić chcę w blasze 500+um, niekoniecznie z jakimkolwiek
podkładem.

Pozdrawiam, Piotr