Luke pisze:

>> Można też z opisu zrobić sumę MD5 i opublikować ją choćby
>> w Usenecie. Algorytm wyliczania sumy związany jest tzw.
>> tajemnicą MD5, a do serwerów można mieć zaufanie, jeśli
>> chodzi o datę publikacji. Ponadto zwolnione są one z taksy
>> notarialnej.
>
> To nie lepiej skorzystać z kilku serwerów znakowania czasem?
> Które i tak podpisują hash pliku, więc nikt nie pozna treści?

Nie wypowiadam się na temat tego, co lepiej, tylko co można.
Potwierdzenie skrótem MD5 (lub podobnym) służy dokładnie temu
i tylko temu, co potwierdzenie czyichś kwitów przez notariusza.
Dokładne znakowanie czasem rzadko w takich sprawach jest ważne,
przeważnie wystarczające może być wyrycie sumy MD5 gwoździem na
drzwiach od wychodka. Jeśli uda się potwierdzić, że napis ten
był tam "od zawsze", to znaczy, że od zawsze w niezmieniinej
formie istniał tekst (czy inny obiekt, na przykład obraz)
związany z tą sumą.

> Przy czym to cały czas nie potwierdza autorstwa. Potwierdza
> tylko, że ten dokument w tym momencie istniał.
>
> A zupełnie z innej beczki, to jak notariusz zweryfikuje,
> że to faktycznie wymyślił delikwent, który to przyniósł?
>
> On tylko może potwierdzić, że stawił się taki i taki
> i przedłożył taki dokument do potwierdzenia...
>
> Mogę ukraść czyjś pomysł i zanieść do notariusza...
> I co wtedy?

Pomysły kradnie się nie po to, by zapisać je na kartce i utajnić,
lecz by je szybko wykorzystać. Szybciej, niż ślamazarny wynalazca.

Opisywane tu techniki mają słaby związek z prawem patentowym. Tu
nie patrzy sie na to, kto wpadł na pomysł, ale kto zaniósł wniosek
do urzędu. Taka jest brutalna prawda. Ale już dla prawa autorskiego
ma to duże znaczenie.

Warto mieć środki do udowodnienia, że w dniu takim to a takim,
dysponowało się danym tekstem. Jeśli nikt nie wykaże się datą
wcześniejszą, to można twierdzić, że jest się jego autorem.
I tak na przykład podejrzliwi autorzy posyłając tekst do wydawcy,
wysyłali również jego kopię listem poleconym w zalakowanej kopercie
do siebie. To na wypadek, gdyby wydawca wyciął numer i trzeba było
dowodzić autorstwa. Łamie się pieczęcie dopiero przed sądem i dowodzi
posiadania tekstu. Poczta i jej pieczątki traktowana jest jako
instytucja publicznego zaufania, jak notariusz. Ale to samo można
przy dzisiejszej technice zrobić przy pomocy MD5.

--
Jarek