Pan J.F napisał:

>> 30 lat temu używanie *drukarki* postscriptowej nie miało sensu. Może
>> poza takim, że MacOS niebałdzo chciał drukować na innych. Ja też niałem
>> w tamtym czasie do czynienia z jedną taką. Kupioną za bardzo duże
>> pieniądze po to, by na niej robić próbne wydruki przed wrzuceniem PS do
>> naświetlarki (ta kosztowała jeszcze więcej, a filmy też nie za darmo).
>> Rozdzielczość 300 dpi, piksel czarny lub biały, bez stanów pośrednich.
>
> A dało sie inaczej? Bo to chyba tak z natury rzeczy było czarno-białe.
> A dziś sie daje?

Dziś daje się w jednym kwadraciku rastra rozdzielczości dać mniej lub
więcej czerni.

>> Interpreter chyba żywcem wzięty z czegoś o większej rozdzilczości --
>> w efekcie szarość 50% drukowana była jako szachownica z rastrem 30 dpi
>> (kwadraciki 10x10 px, czyli około milimetra).
>
> I cos takiego pamietam - ale czy to było z drukarki, czy z programu?

Z drukarki. Drukarka miała wbudowany postsript. Choć kosztował dużo,
to marny był. Darmowy soft już wtedy radził sobie lepiej.

> Przy czym gazety codzienne mialy zdjęcia z podobnym rastrem.

Tak, akurat tu chodziło o gazetę codzienną. Jednak w przedkomputerowych
czasach stosowano jednopunktowy raster (72 dpi). 30 dpi to regres
i zejście poniżej akceptowalnego poziomu.

>> Ale przy użyciu metafonta (przemyślne fonty z odpowiednio ułożonymi
>> pojedynczymi kropeczkami) i DVI/PCL udawało mi się robić bardzo dobrą
>> (jak na owe czasy) grafikę z czystymi szarościami.
>
> Wow. Ale to do obrazków, czy do szarych literek?

Do obrazków też, ale raczej do grafik, niż do zdjęć. Jednobitowe 300 dpi
do fotek to raczej mało. Plik bitmapowy po analizie zamieniony na coś w
rodzaju tekstu, drukowanego potem tymi fikuśnymi fontami, a nie literkami.
Szczególnie dobre wrażenie robiły aple i "znaki wodne" pod tekstem.

--
Jarek